Οι αλλαγές που θα μπορούσαν να βελτιώσουν την εκπαίδευσή μας, γράφουν οι μαθήτριες του Β2: Άννα-Μαρία Κοσμίδου και Ελένη Καρακίτσιου

 

Είναι ευρέως γνωστό ότι τα δημόσια σχολεία της Ελλάδας διακατέχονται από ορισμένες ελλείψεις, οι οποίες τα υποβιβάζουν και δεν τους επιτρέπουν να εκμεταλλευτούν τις δυνατότητές τους. Εξαιτίας των ελλείψεων αυτών, οι ικανότητες των μαθητών δεν μπορούν να αναπτυχθούν αναλόγως. Με αφορμή το γεγονός αυτό αποφασίσαμε να γράψουμε ένα άρθρο συγκεκριμένα για τις ελλείψεις του δικού μας σχολείου.

Αρχικά, μία αλλαγή που θα βελτίωνε την ποιότητα του μαθήματος είναι η πρόσβαση στο διαδίκτυο αλλά και η προσθήκη κατάλληλου εξοπλισμού σε όλες τις αίθουσες. Η τεχνολογία ανήκει πλέον στην καθημερινότητα όλων μας, επομένως με την αξιοποίηση της το μάθημα θα γίνεται διαδραστικό, άρα και πιο ευχάριστο για όλους. Ειδικότερα, οι καθηγητές ως καθοδηγητές και όχι ως αυθεντίες θα μάθαιναν τα παιδιά πώς να μαθαίνουν ερευνώντας τη γνώση κριτικά. Με τη χρήση των υπολογιστών και του διαδικτύου θα μπορούσαν να δείχνουν στους μαθητές σχετικά βίντεο και πηγές, να επισκέπτονται ιστοτόπους πανεπιστημίων, βιβλιοθηκών, μουσείων, ηλεκτρονικών εφημερίδων. Έτσι το μάθημα θα γινόταν πιο παραστατικό και ενδιαφέρον και θα συμμετείχαν όλοι οι μαθητές. Ευτυχώς, στο σχολείο μας αρκετές τάξεις έχουν προτζέκτορες, υπολογιστές και διαδραστικούς πίνακες. Επειδή, όμως, ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο, στόχος του σχολείου πρέπει να είναι να υπάρχει αντίστοιχος εξοπλισμός σε κάθε αίθουσα, ώστε να μη δυσκολευόμαστε να βρούμε και να μετακινηθούμε σε εξοπλισμένη τάξη. Και φυσικά, υπό την προϋπόθεση ότι οι εκπαιδευτικοί θα έχουν τη γνώση να χρησιμοποιούν το εποπτικό υλικό.

Επιπρόσθετα, αξίζει να επισημανθεί η έλλειψη σταθερού προγράμματος μέχρι και σήμερα. Δυστυχώς συνηθίζεται να υπάρχει μεγάλη καθυστέρηση στις τοποθετήσεις των καθηγητών με αποτέλεσμα να μην υπάρχει σταθερό πρόγραμμα. Το γεγονός αυτό επηρεάζει τους μαθητές αρνητικά, καθώς δεν μπορούν να προγραμματίσουν σωστά την καθημερινότητα τους. Η οργάνωση στο διάβασμα και στις υποχρεώσεις τους κρίνεται αναγκαία στις τάξεις του λυκείου, αφού ο χρόνος είναι πολύ περιορισμένος.

Ένα ζήτημα το οποίο ταλανίζει τους εφήβους στην σύγχρονη εποχή είναι η επαγγελματική τους αποκατάσταση. Παρόλο αυτά, ο επαγγελματικός προσανατολισμός είναι ανύπαρκτος στα σχολεία, γεγονός το οποίο καθιστά την απόφαση τους ακόμα πιο δύσκολη. Είναι σχεδόν αδύνατο για ένα παιδί 17 χρονών να κατασταλάξει στο επάγγελμα το οποίο του ταιριάζει και θέλει να ασχοληθεί στο μέλλον. Για τον λόγο αυτό το σχολείο θα μπορούσε να τους βοηθήσει φέρνοντας ειδικούς οι οποίοι με διάφορα τεστ προσωπικότητας θα τους καθοδηγούσαν στο αντικείμενο που έχουν κλίση και ταλέντο.

Συνοψίζοντας, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι, αν οι ελλείψεις αυτές διορθωθούν, η ποιότητα της εκπαίδευσης των μαθητών θα αναβαθμιστεί. Κατά συνέπεια, οι γνώσεις των μαθητών θα διευρυνθούν και όλες οι ιδιαίτερες δεξιότητές τους θα αναπτυχθούν. Αυτός, άλλωστε, δεν είναι ο κοινός στόχος όλων μας στο σχολείο μας;